लघुकथा : तारिफ

लघुकथा : तारिफ

- किशाेर सुब्बा (लिम्बु)

...........................

गोक्ते लेखी बस्थ्यो । कथा । कस्ले पढ्यो ? के बुझे ? के के भने ...लेखेर के पायो ? हिसाब गरिबसेन । लेखीबस्थ्यो । फेशबुक आयो । कथाका ग्रुपहरू खुले । गोक्ते पनि जोडियो । ..दुइचारोटा कथाहरू पोष्ट गर्यो ।

साथीहरू जोडिन थाले । कथाका शुभचिञ्तकहरू नि पलाउन थाले ।

"राम्रो लाग्यो ।"

"धन्नेवात "

"कसरी गर्नुहुन्छ ? साह्रै मिठो ।"

"घिरौलै बनाइदिनु भैगयो, नाक ! तर मान्छे चाँहि तितो छु ।"

"मान्छे पनि रमाइलो... "

"मन परेकाे मान्छेको पाद पनि मिठो बास्ना ..भन्छन् ।"

"रिसाउनु हुन्न भने एउटा कुरा सोधूँ ।"

"मनमा लाग्या जति सोध्नुस । दक्षिणा लिन्न ।"

"हजूरलाई भेट्न सकिन्छ ? कि हामी जस्तालाई भेट्न मिल्दैन ?"

"हैट ! पाए त भेट्ने नै हजूरहरूलाई ता हो ।"

"म समय मिलाएर फोन गर्छु है त ।"

"मेरो भाग्गे हुनेछ ।"

.........

"हेलाे ! म रूपा, हजूर कता हुनुहुन्छ ? अहिले भेट्न मिल्छ ?"

"अाे हाे ! रूपाकाे रूपकाे दर्शानार्थ सात खून माफ हे जी !"

(केहीछिन पछि)

"कतै चिया पसलमा बसाैं ?"

"चाेकमा त नाइ के, कसैले देख्याे भने...!"

"...कि गरिबकाे डेरातिरै जाउँ न त । ताताे पानी उतै जुटाउँला ।"

.........

"लौ ! यस्तै छ ।गरिबकाे डेरा ।"

"काठमाडौंकाे डेरा यस्तै त हाे सबैकाे ।"

"सधैं मेराे तारिफले फुर्के बनाउनु भयाे । अाज भने रूपाकाे रूपकाे तारिफ गरेर पैंचाे तिराैं कि ...? पाेष्ट नभएका कथाहरू पढ्नुहुन्छ ?"

"अहिले कुरै गराैं । खै ! हजूरकाे फाेटाे देखाउनु न ।"

(गाेक्तेले माेबाइलका फाेटाेहरू देखायाे)

"अाम्मा...हजूर त म्यारिड हाे ?"

"हैट ! थाहा थिएन !"

"ला..."

"के भयाे ?"

"केही हैन । म जान्छु है । साथीकाेमा नि जानु छ ।"

"लाै ! याे रूपकाे तारिफ गरिरहन पाउँ ।"

केही बेरपछि रूपाकाे फेशबुके हुलाकमा गाेक्तेका लागि भाेटेताल्चा लागिसकेकाे थियाे ।

***